Met intervisie leren over groeipijn en andere uitdagingen

Toen ik voor het eerst hoorde dat we aan intervisie gingen doen bij onze LMNR-bijeenkomst, wist ik niet goed wat ik kon verwachten. Ik had bijvoorbeeld wel al eens gelezen dat er methodieken voor bestonden en dat men dit kan doen onder begeleiding. Als verpleegkundige is ‘reflectie’ ook niet nieuw voor me; reflecteren volgens STARR of Korthagen heb ik meermaals gedaan. Zou intervisie dan anders zijn, vroeg ik mezelf af? Of is dit eigenlijk 1 grote groepsreflectie? En moet je hier – zoals ik vermoedde – een stappenplan voor volgen, of gaat het ook weleens anders? 

Gedurende het gehele 2-jarige LMNR-programma worden we begeleid door Thóra Hafsteindottir en Yolande Witman. Intervisie is het met en van elkaar leren door het bespreken van vragen en problemen uit de dagelijkse (werk)praktijk. Als we echt een formeel intervisie moment hebben tijdens een LMNR-bijeenkomst, dan begeleidt Yolande dit. We volgen dan een aantal stappen. Al zittende in een kring begint de inbrenger met het toelichten van een casus waarop diegene graag advies zou willen ontvangen. Vervolgens stelt de groep ter verkenning verdiepende of verhelderende vragen over de casus. Als de situatie voor iedereen duidelijk is, draait de inbrenger van de casus zich om. Wat volgt is een reflectie van de groep op de geschetste situatie, waarbij de inbrenger luistert en notities maakt van wat hem/haar opvalt. Zodra iedereen een reflectie heeft gedeeld, komt de inbrenger terug in de groep en volgt een laatste ronde met advies vanuit de groep. We sluiten af met een conclusie namens de inbrenger. Dit kan een concrete actie zijn, maar ook een samenvatting van wat voor de inbrenger de belangrijkste stof tot nadenken is.

Als beginner in het doen van intervisie vond ik het enorm waardevol dat we hierbij professioneel begeleid werden. Yolande gebruikt namelijk niet alleen haar expertise en ervaring in het volgen van een methodiek, maar ondersteunt tevens in de reflectie en (het begeleiden van de groep in) het stellen van de juiste vragen aan de inbrenger. 

Tevens merk ik dat we als groep een veilige omgeving hebben gecreëerd om ons kwetsbaar op te durven stellen. Pas na een half jaar, waarin we elkaar al vrij intensief hebben kunnen leren kennen, hebben we de eerste intervisie gedaan. Ik spreek niet alleen voor mezelf als ik zeg dat we ons binnen de groep – bestaande uit de 10 fellows, Thora en Yolande – op ons gemak voelen om ervaringen te delen. En ik denk dat ik inmiddels ook wel kan stellen: ‘What happens at LMNR, stays at LMNR’. Deze punten zijn wat mij betreft allemaal essentiële randvoorwaarden om aan intervisie te kunnen doen.

Ondanks dat dit vaak persoon-specifieke casussen zijn, komen er wel veel gedeelde onderwerpen aan bod. Denk aan casussen over werk-privé balans, het leren nee-zeggen, of het omgaan met een conflict. Bij het delen van mijn eigen casus bespraken we dat ik ertegenaan liep hoe snel alles ging. Zo kreeg ik een vast contract als Universitair Docent en haalde ik een subsidie binnen. Maar ondanks dat ik daar enorm trots op was, voelde ik de druk toenemen. Ik vond dat ik een duizendpoot moest zijn die meteen binnen de nieuwe functie ook alles moet kunnen. Of het nou ging over het begeleiden van een promovendus, het vervullen van coördinerende onderwijstaken of het verder vormgeven van een onderzoekslijn. 

Terugkijkende op mijn intervisie leerde ik dat deze gedachten zich vooral in mijn eigen hoofd afspelen. Het zou me helpen om dit veel opener met mijn leidinggevende en de collega’s om me heen te bespreken. Want nee, ik hoef niet alles meteen te kunnen. En ja, ze kunnen me daarmee helpen door samen te reflecteren. Is dat niet pas echt leiderschap tonen?! Intervisie bij LMNR helpt me om actief te werken aan mijn eigen persoonlijke en professionele ontwikkeling. En die groeipijn die ik voelde? Misschien is dat wel gewoon een teken dat er ook daadwerkelijk iets gebeurt en hoort het er gewoon een beetje bij!

Een leider in verpleegkundig onderzoek, dat word je dus niet zomaar heb ik wel al in de gaten. Ik hecht veel waarde aan hoe we hier samen naartoe werken in het LMNR-programma middels ervaringen uitwisselen, van elkaar leren, gelijkgestemden vinden en vooral ook het gevoel ervaren dat je ergens niet de enige in bent. De intervisie momenten zijn echt essentieel om dit met de juiste diepgang te kunnen doen en dus onze leiderschapskwaliteiten te ontwikkelen. 

Het zijn daarentegen niet alleen de formele intervisiemomenten, maar alle onderdelen van het LMNR-programma die een steentje bijdragen in het groeien. Ik denk hierbij aan de reflectiemomenten nadat we een inspirerende ‘Meet the expert’-sessie hebben gehad, de praatjes tijdens de koffie, of de telefoontjes die ik met mijn mentor en mede-fellows buiten onze LMNR-bijeenkomsten heb. Daarnaast denk ik niet dat ik zonder LMNR al zo’n helder beeld zou hebben van mijn visie en mijn onderzoekslijn over passende zorg in de wijk. Het voelt zo enorm vertrouwd om in deze warme groep mensen te kunnen werken aan mijn ontwikkeling en om de ruimte te mogen krijgen vanuit mijn eigen leidinggevende en collega’s. Want reflecteren en groeien doe je niet alleen; die groeipijn is veel beter te verklaren en te verdragen met de juiste mensen om je heen.