Blog 4: ‘Als je garanties wilt, moet je niet gaan innoveren’

Willemijn Blom: ‘Er zijn twee facetten in het concept van Zo-Dichtbij die ons als verzekeraar aanspreken. Ten eerste stimuleert Zo-Dichtbij dat de cliënt zelf de regie krijgt. Mensen willen niet "overgenomen worden" door verpleegkundig personeel, maar zo lang mogelijk zelf aan het stuur blijven. Zo-Dichtbij ondersteunt dat.

‘Wat ons ook aanspreekt, is dat Zo-Dichtbij er naar verwachting toe leidt dat een wijkverpleegkundige minder tijd kwijt is aan het stellen van een indicatie. De cliënt vult – al dan niet met hulp van een bekende – vooraf een digitale vragenlijst in. De cliënt geeft de wijkverpleegkundige toegang tot dit gedeelte van de digitale kluis, waardoor die zich vóór het intakegesprek al een beeld kan vormen. Aangezien de krapte aan personeel de komende jaren alleen maar zal toenemen, is elke verantwoorde tijdbesparing welkom. Dat spreekt ons erg aan.’

‘De praktijk bij zorgaanbieder Pieter van Foreest leert dat cliënten nog moeten wennen aan “intake nieuwe stijl” en het vooraf invullen van vragenlijsten. Voor de huidige generatie senioren is omgaan met technologie niet altijd even eenvoudig. Vandaar dat het idee er ligt om ook een tweede fase te starten waarin we ook huisartsen betrekken bij “Intake nieuwe stijl”. De verwachting is dat dit cliënten nog meer motiveert om hun kluisje te vullen met informatie.

‘Als we dan straks inderdaad de tijdbesparing realiseren, en Zo-Dichtbij voorziet in een behoefte bij de cliënt en bij de zorgverlener, dan kunnen wij als verzekeraar Zo-Dichtbij nóg breder onder de aandacht brengen in de regio. Want zo zien wij onze rol bij de toepassing van technologieën: we zijn een ambassadeur. “Wij hebben gezien dat het werkt, zou dit ook iets voor jullie zijn?” We geloven niet in het opleggen of verplichten van nieuwe technologie, want als medewerkers van een organisatie het niet zien zitten, dan gaat het nooit slagen.’

‘Als de tijdbesparing voor de wijkverpleegkundigen duidelijk is, dan is ook een toekomstbestendige bekostiging mogelijk. Want dan kunnen we enerzijds per cliënt berekenen wat de meerkosten zijn van de toepassing van Zo-Dichtbij, en aan de andere kant de besparing berekenen van de kortere tijdbesteding bij een indicatiestelling. Die kosten en opbrengsten leiden dan opgeteld tot een vergoeding per cliënt per indicatiestelling. Maar omdat we de kosten wel al kennen maar de opbrengsten nog niet, hebben we tot nu toe nog geen bekostigingsmodel kunnen maken.’

‘Elke Nederlander voelt zich het meest comfortabel als hij van tevoren weet wat een vernieuwing/investering oplevert aan het eind van de rit. Daar zul je echter overheen moeten stappen als je wilt innoveren, want anders komt het nooit van de grond. Bij DSW zorgverzekeraar hebben we dan ook één belangrijk uitgangspunt als het gaat om digitale thuiszorgtechnologie: we laten ons nooit beperken door de eis van een waterdichte businesscase aan de voorkant. Wij zijn ervan overtuigd dat je ergens aan moet beginnen om te ontdekken of de veronderstelde opbrengst ook in de praktijk wordt waargemaakt. Je moet niet van tevoren gegarandeerd willen zien wat het straks gaat opleveren. Dat kan niet als je innoveert. Dus of de digitale kluis van Zo-Dichtbij inderdaad een dempend effect heeft op de tijd die een wijkverpleegkundige kwijt is aan de indicatiestelling, zijn we nu aan het ondervinden.’

‘Tot slot is er nóg een belangrijke les in dit proces: met de betrokkenheid van “alleen” een zorgaanbieder en een zorgverzekeraar ben je er nog niet. Je hebt ook andere stakeholders nodig om een functionaliteit als Zorg-Dichtbij goed neer te zetten, om dus goed uit te zoeken of het gaat doen wat je ervan verwacht. In dit geval zijn die andere stakeholders gemeenten en huisartsen. Wil je een veelbelovende innovatie dus echt een kans geven, dan heb meer spelers nodig om te zien of de innovatie doet wat je verwacht.’